“ท่านอาจารย์ ผมเถียงได้ เถียงถึงที่สุดได้...ครูบาอาจารย์แบบนี้หายาก”

“ผมก็แสวงหาไปที่ต่างๆ หลายที่ ในที่สุดหาคนคุยรู้เรื่องไม่ได้ ผมก็มาจบที่สวนโมกข์...คือท่านอาจารย์ (พุทธทาสภิกขุ) ผมเถียงได้ เถียงถึงที่สุดได้ เถียงจนเราพอใจได้ แล้วท่านก็ไม่ว่า ท่านก็คุยด้วย ซึ่งครูบาอาจารย์แบบนี้หายาก จำได้เถียงกันเรื่องความเสมอภาค ท่านบอกมันเป็นไปไม่ได้เรื่องความเสมอภาค แล้วท่านอ้างอิง พระธรรมบทว่า คนอยู่เสมอกันเป็นทุกข์ ก็เถียงๆๆ เถียงๆๆ มันไม่ได้เสมอกันข้างนอก มันหมายถึงศักดิ์ศรีเสมอกัน ความเป็นมนุษย์ที่มันเสมอกัน ท่านยอม ถึงที่สุดแล้วท่านยอม ท่านก็ฟัง ผู้ใหญ่อย่างนี้ข้างนอกดุนะ แต่พอเถียงถึงที่สุดแล้ว พอท่านเห็นว่าเรามาถูกทางแล้วก็โอเค ซึ่งเป็นความวิเศษของท่าน”

ประชา หุตานุวัตร หรืออดีตพระประชา ปสนฺนธมฺโม ผู้สัมภาษณ์และเรียบเรียงหนังสือ ‘เล่าไว้เมื่อวัยสนธยา : อัตชีวประวัติของพุทธทาสภิกขุ’ เล่าถึงความทรงจำที่เขามีต่อภิกษุนาม ‘พุทธทาส’ ผู้ที่เขาสามารถแลกเปลี่ยนถกเถียงประเด็นทางความคิดได้ด้วยความเคารพ