part 5: M’n 3de coming out: Top surgery

De top surgery die ik onderging, was een belangrijke stap in mijn fysieke transitie.

Ik heb een top surgery gehad in 2020. Transitie is trouwens per definitie niet enkel fysiek, kan ook of kan enkel mentaal zijn. Ik heb mijn borsten laten weghalen. Dat was ook een journey op zich. Zowel het kunnen bekomen van de operatie als er mentaal klaar zijn. Ik vroeg me af of ik het nodig heb of niet en dat ook vertellen aan mijn omgeving. Dat was mijn derde coming out. Het vertellen was geen vraag van acceptatie, het was iets dat ik ging doen. Je bent natuurlijk bang voor de reactie van de mensen rondom. De reactie op fysieke transitie is vaak: “ben je dat wel zeker? Heb je alle andere mogelijke pistes bekijken”. En bij mij was het vaak: “zou je geen borstverkleining laten doen? Dat is minder ingrijpend”. En ik snap die reacties, het is inderdaad ingrijpend. Opeens heb je niets meer en je kan niet meer terug, dat is toch niet de bedoeling. Een borstverkleining lijkt dan meer een tussenstop. En dat is ook goed, want dan heb je al wat minder. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat mensen niet beseffen dat wanneer je top surgery wil, je echt niets meer wil hebben. Je borstkas geeft je stress, in een Tshirt bijvoorbeeld. Als je naar jezelf kijkt in een etalageraam, dan zie je dat er iets verkeerd is. En gewoon kleiner, dat ging voor mij persoonlijk niet. Dat zou de dysforie niet weggehaald hebben. Er zijn zeker nonbinaire trans mensendie gaan voor een verkleining, dus het kan wel. Maar voor mij moest alles weg. En je merkt dat mensen daar voorzichtig in zijn of je proberen tegen te houden of vragen om er wat langer over na te denken. Ik snap dat ook, zij horen dat voor de eerste keren, maar jij bent er al jaren mee bezig. Jij denkt er al jaren over na. Voor mij was het: nu moet het echt gebeuren.

Transfobe mensen denken vaak dat fysieke transitie van de éne dag op de andere wordt beslist en uitgevoerd. Dat is een grote misopvatting.

Toen ik uit de kast kwam als nonbinair, was ik aan het twijfelen of top surgery een optie was voor mij. Dat was het enige waar ik op dat moment aan dacht. Er was niets anders. Initieel was ik nog niet zeker. Ik dacht eerder dat ik het niet nodig zou hebben. Ik zou een gans leven discomfort hebben, en dacht dat dat ok was. Naarmate ik meer andere mensen leerde kennen die ook transgender zijn en met hen ging praten en ideeën uitwisselen en de representatie zag van mensen met top surgery littekens, ben ik meer gaan nadenken. Zij vertelden hoe groot het verschil voor hen is in het dagdagelijks leven. Ik begon meer na te denken. Hoe meer ik mezelf toeliet erover na te denken, hoe meer ik het idee begon te omarmen. Dat is geleidelijk gegaan. Dat ging niet van de éne dag op de andere. Het heeft een jaar geduurd dat ik erover nadacht. Wil ik dit? Wil ik dit niet? Ik had heel veel twijfels. Het tweede jaar zette ik mij op een wachtlijst van het UZ Gent. Eigenlijk was ik nog altijd niet zeker dat ik het wou. Maar ik wist dat ik mij op de lijst moest zetten, anders moest ik nog langer wachten als ik het wou. Je kan altijd nee zeggen. Het was dus zeker niet van de éne dag op de andere. En dat is iets wat transfobe mensen als argument uitspelen: “die trans mensen, van de ene dag op de andere hebben ze opeens een ander lichaam. Dat is niet normaal en we willen niet dat onze kinderen van de ene dag op de andere van jongen naar meisje veranderen”. In de praktijk gaat het niet zo, dat is een grote misopvatting. Er zit een volledig denkproces achter en een lange psychologische begeleiding. Je hebt een brief nodig van de psycholoog, van een psychiater, een dokter om dit te kunnen doen. Het is niet dat je gewoon naar een chirurg kan stappen en morgen de operatie kan ondergaan.