กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ณ เมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งมีพระราชาเป็นผู้ปกครองในเมืองแห่งนี้
ประชาชนทุกคนล้วนอาศัยอยู่ด้วยความสงบสุขร่มเย็น
แต่มีชายหญิงคู่หนึ่ง พวเขาเป็นคู่รักกันครองรักกันมานาน
และได้แต่งงานกันถูกต้องตามประเพณี
ฝ่ายชายมีชื่อว่านายสำริด ส่วนฝ่ายหญิงนั้นมีชื่อว่านางลำดวน
ทั้งสองได้อาศัยอยู่ที่บ้านไม้อยู่ริมชายป่า
มีอาชีพเป็นเกษตรกรทำนาทำไร่
ถึงแม้ว่าทั้งสองนั้นจะเป็นคนขยันขันแข็ง
สามารถทำหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้โดยไม่ลำบาก
ชีวิตรักของทั้งคู่ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นไปได้ด้วยดีนั้น
กลับมีสิ่งหนึ่งขาดหายไป
ในช่วงสายวันหนึ่ง หลังจากที่นางลำดวน
ได้เตรียมอาหารสำหรับมื้อกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เธอก็ได้เดินไปหาสามีที่กำลังรดน้ำผักอยู่ในสวน
ลำดวนได้พูดว่า

“พี่จ๋าฉันมีเรื่องกลุ้มใจอยากจะปรึกษาพี่จ๊ะ”

“มีเรื่องกลุ้มใจอะไรอย่างนั้นเหรอ เล่ามาให้พี่ฟังสิ งั้นพวกเรากลับไปคุยกันบนบ้านดีกว่า”

ทั้งสองกลับขึ้นไปนั่งบนบ้าน สำริดได้เช็ดเหงื่อบนใบหน้า
ส่วนลำดวนนั้นก็เริ่มพูดด้วยสีหน้าอึดอัด เธอบอกว่า

“พวกเราแต่งงานอยู่กินกันมาตั้งนานแล้ว ป่านนี้ก็ยังไม่มีลูกเลยสักที ฉันกังวลเรื่องนี้แหละจ้ะพี่จ๋า”

“อืม นั่นสินะ พวกเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันที่แต่งงาน
พร้อมกันกับเราตอนนี้มีลูกไปคนสองคนกันแล้ว แต่พวกเราน่ะสิยังไม่มีวี่แววเลย”

“หรือว่าพวกเราจะเป็นหมันกันเหรอจ๊ะพี่ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไง”

“ไม่น่าจะใช่หรอก พวกเรายังเป็นหนุ่มสาวอยู่เลยนะลำดวน จะมาเป็นหมันง่าย ๆ ได้ยังไง”
……………………

#นิทานสั้น #นิทานก่อนนอน #เล่านิทาน #นิทานชาวบ้าน