در سیستم فرهنگی جنوب ایران، زندگی مردم یک نوع درهم‌تنیدگی عجیب با موسیقی دارد
موسیقی را تا حد زیادی به شکلِ خودآموز آموخته‌ام
من از کودکی تا نوجوانی‌ام «چوپانی» می‌‌کردم
در دو سه سالِ اولی که به تهران می‌آمدم، در رستوران کار می‌کردم
وقتی به تهران آمدم، گچ کاری، نقاشی ساختمان و خیلی کارهای دیگر را هم تجربه کردم
هر چه در می‌آورم دوباره خرج موسیقی می‌کنم
موسیقی هیچ‌وقت برای من «جدی» نشده است
همیشه کاری کرده‌ام که دوست داشته‌ام
«حسام ناصری» همیشه می‌گوید حیدو ثابت کرده که برای تولید آلبوم هیچ چیزی لازم نیست
پای کوه سبلان استودیو زدیم و تمام عوامل آلبوم طی چند روز کار را همان‌جا ضبط کردیم
برایم مهم‌تر است اثری که تولید می‌کنم برای خودم دل‌نشین باشد تا این‌که مخاطب بیش‌تری داشته باشد‌
موسیقی‌ای که ما تولید می‌‌کنیم از دلِ جامعه آمده است و تهیه‌کننده‌
تجربه‌ی زیستی تهیه‌کننده‌ها با آرتیست‌ها متفاوت است
هر کس صدای خوبی دارد را می‌توانیم به عنوان «خواننده» بشناسیم، اما «آرتیست» مفهومی متفاوت است
تلاش می‌کنم سر حرفم بمانم
نمی‌توان حقِ درک بهتر جهان را از مخاطب گرفت
دلم می‌خواهد پول‌دار شوم تا پولِ کافی داشته باشم به دیگران بدهم تا کار هنری کنند